بر مردمان روزگارى آید که جز سخن چین را ارج ننهند ، و جز بدکار را خوش طبع نخوانند ، و جز با انصاف را ناتوان ندانند . در آن روزگار صدقه را تاوان به حساب آرند ، و بر پیوند با خویشاوند منّت گذارند ، و عبادت را وسیلت بزرگى فروختن بر مردم انگارند . در چنین هنگام کار حکمرانى با مشورت زنان بود ، و امیر بودن از آن کودکان و تدبیر با خواجگان . [نهج البلاغه]
خاطرات

آسمان فرصت پرواز بلندی است ولی     

 قصه این است چه اندازه کبوتر باشی


کلمات کلیدی:


نوشته شده توسط ذوالفقار پژوم 93/9/19:: 6:39 عصر     |     () نظر